«بسم الله الرحمن الرحیم»
برای خۆشه‌ویستم کاکه فاڕوق گیان!
السّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
هه‌واڵی به‌رنامه پڕبه ره که ته که ی ڕه‌مه‌زانتم بیست. بیستم که چه‌نێ له دڵی خه‌ڵکی تینوی قسه‌‌ییکی باره‌و خوا دا، کاری کردگه‌و؛چه‌ن لاوانی به گوڕی تامازرۆی باسێکی گڕداری تێنی ژیان به گیان‌ده‌ری، کێشاوه‌ته مزگه‌وت. من، شوکری خوا ئه‌که‌م؛ تۆیش هه‌ر شوکری خوا بکه‌و، بێژه: یاخوا له‌خوا به‌زیاد بێ که: به‌شه‌ری به عه‌قڵه‌وه خولقاند. له‌خوا به‌زیاد بێ: وا به‌شه‌ری، به‌ش‌دا له دڵێ که تام‌و مه‌زه‌ی حه‌قی، له هه‌نوێن پێ شیرینتره. له خوا به‌زیادبێ که: فیتره‌تی مرۆی، به شه‌وقی به‌ره‌و «لایحه‌ق‌چون»ه‌وه گرساند.
له خوا به‌زیاد بێ که: ڕێگه‌ی حه‌ق و ئینسانانه ژیانی، پێمان نیشان‌دا. جا له دوای شوکری ئه‌وانه، فره‌یێ‌تریش کاری خوایی، بڵێ: ئه‌ی له خوا به زیادبێ که:منی مناڵی دوێکه‌ی-که هێشتا بۆی شیر له‌ده‌مم تێ- له دینه گیان گه‌شێنه مردگ ڕاشه‌کێنه‌که‌ی خوه‌ی، نه‌ختاڵێ، شاره‌زا کرد. ئه‌ی له خوا به زیادبێ که: ئه‌وزاعی، وه‌ها گه‌ڕان که: منی منداڵ، وه‌ک زۆرێ له براو خوه‌یشکه هاوڕیه‌کانم، بوێرم: ناوی خواو په‌یغه‌ممه‌ر-ص- بێنم‌و؛ باسی ڕێگه ڕێکه‌که‌ی خواگیانێ ڕاگه‌ێینم‌و؛ خه‌ڵکیش بوێرن: وه کۆ بن‌و؛ گوێ ڕاگرن‌و؛ جار له‌بۆ جاریچ، فره‌تر بونه‌وه؛ گشت نه‌ترسین‌و، پێکه‌وه ده‌ن به‌ینه ده‌نگی یه‌ک‌و، صڵه‌وات‌و سه‌لام پێشکه‌ش که‌ین به مامۆستاو ڕێ نیشان‌ده‌رو پێغامی خۆشبه‌ختی هاوری خۆشه‌ویستمان «محمد»و، به هه‌مو خۆشه‌ویسانی. ئه‌ی هه‌زار جار له خوا به زیاد بێ.
له خوا به‌زیاد بێ که: ڕێگه‌ی حه‌ق و ئینسانانه ژیانی، پێمان نیشان‌دا. جا له دوای شوکری ئه‌وانه، فره‌یێ‌تریش کاری خوایی، بڵێ: ئه‌ی له خوا به زیادبێ که:منی مناڵی دوێکه‌ی-که هێشتا بۆی شیر له‌ده‌مم تێ- له دینه گیان گه‌شێنه مردگ ڕاشه‌کێنه‌که‌ی خوه‌ی، نه‌ختاڵێ، شاره‌زا کرد. ئه‌ی له خوا به زیادبێ که: ئه‌وزاعی، وه‌ها گه‌ڕان که: منی منداڵ، وه‌ک زۆرێ له براو خوه‌یشکه هاوڕیه‌کانم، بوێرم: ناوی خواو په‌یغه‌ممه‌ر-ص- بێنم‌و؛ باسی ڕێگه ڕێکه‌که‌ی خواگیانێ ڕاگه‌ێینم‌و؛ خه‌ڵکیش بوێرن: وه کۆ بن‌و؛ گوێ ڕاگرن‌و؛ جار له‌بۆ جاریچ، فره‌تر بونه‌وه؛ گشت نه‌ترسین‌و، پێکه‌وه ده‌ن به‌ینه ده‌نگی یه‌ک‌و، صڵه‌وات‌و سه‌لام پێشکه‌ش که‌ین به مامۆستاو ڕێ نیشان‌ده‌رو پێغامی خۆشبه‌ختی هاوری خۆشه‌ویستمان «محمد»و، به هه‌مو خۆشه‌ویسانی. ئه‌ی هه‌زار جار له خوا به زیاد بێ.
به‌ڵان ڕۆڵه گیانه‌که‌م!»هه‌زار حه‌کیم به قه‌د ده‌رده‌دارێ، نازانێ«. برات، ڕیشی ڕه‌شی، به خوگه‌ملکێ له ته‌ک شه‌یتان‌و نه‌فسی ملهۆڕا، چه‌رمو کرد. وابزانم: بۆم وتبی که: گه‌لێ جار، له گه‌رمه‌ی باسا، بڕێ نیّه‌تی لارلار، په‌لاماری دڵمیان داوه، تا قیمه‌‌تی کاره‌که‌م، لێ بڕفێنن‌و؛ به کۆڵێ کۆته‌ڵ‌و کرمۆڵه‌وه، کۆڵه‌وارو ڕه‌نج له خه‌سار بمنێرن به‌ره‌و قه‌ورو قیامه‌تی خۆم. هه‌ر ته‌نیا به بۆنه‌ی ئه‌و هه‌مگه ته‌جره‌به‌وه، وه کار ئه‌وه یێم که وه‌ک باوکێ یا برایێکی شاره‌زا، دڵسۆزانه، به تۆیش‌و به گش ئازیزانی ڕێ به خه‌ڵک پیشان‌ده‌ر بێژم: هاوڕیه خۆشه‌ویسته‌که‌م! یه‌کجار به‌رتره‌‌و، بانتره له هه‌ر خزمه‌تێکی خاوێن‌و، له شوکرانه بژێری بۆ ته‌‌وفێقی هه‌ر خزمه‌تێک، که: ژیرانه‌‌و به پسپۆڕی سۆێری، سرنجه‌ی هه‌ر چێ که‌لێنی دڵته بدیت‌و؛ خاس‌خاس بی‌وژنێت‌و؛ هه‌ر جۆره جڕو جانه‌وه‌رێکی لێ بێ – چه له به‌راو، چه له وه‌ختی کاره‌که‌‌داو، چه له‌‌وه‌دوا – وه‌ده‌ری بێری‌و، توڕی به‌یت‌‌و: وا دڵت پاکه‌وه که‌ی که: دڵنیابی: کۆڵه‌که‌ی به‌ره‌و ماڵ‌و ژیانی وه ڕاسیت، نه پوچه‌ڵی هاتیاو نه کرمۆڵ؛ وه سوێ، خوا له خوه‌ت‌و کرده‌‌وه‌که‌ت ڕازیه‌‌و، خوه‌یشت ڕازیت. «به‌ڵام ژیرانه، ناخی دڵ ده‌رێنی». هه‌رکارێ، تا گه‌وره‌‌تربێ، درزو برینی زۆرتری هه‌یه بۆ تێ‌‌خزانی به پاڵه پسکێ یا وه چاوشاره‌کێ یا وه دزه دزه‌ی شه‌یتان‌و هه‌وا. ده‌ی جا ڕۆڵه خاسه‌که‌م! تۆ خوا حه‌یف نیه: فره‌یێ خۆ بڕه‌تنین‌‌و، صۆزی بمرین، ده‌سمان له بن هه‌وانه‌ی خاڵیوه ده‌رچێ، یا بچێته که‌سافه‌تا؟ یا دوسپه‌ی، هاوارکه‌ین: ئاخ خۆزگا نامه‌ی عه‌مه‌ڵم هه‌ر وه ده‌سمه‌وه نه‌دریاێ؟ شه‌ڵاهه‌ر نه‌م زانیبا: کۆڵه‌که‌م چی تیایه؟
برای برام! وه گیانی تۆ، زۆر نیّه‌تی گم‌و نادیار هه‌ن که له قوژبنێکی دڵا، خۆی لێ ماته ئه‌ده‌ن‌و؛ له کۆڵێ گوێزی ئازای«ئازایێک» هه‌ر بارێ زوێڵی بێ که‌ڵک یا بۆگه‌ن یێڵنه‌وه. جا هه‌ر له ئیسه‌‌وه ده‌س‌ودڵت، حه‌ساوی یه‌ک گیرکه‌و؛ خۆ فێر شه‌ڕکه له‌یه‌ل هه‌ر میکرۆبێکی گورگه‌مێشی هه‌واو گورگی شه‌یتاناو؛ قسه جوانه‌که‌ی ئیمامی«بوصیریت» دایمه له بیر بێ‌که:«کم حسنت لذة…!». ئه‌نجا ڕۆژ بۆ ڕۆژ، سرکترو، حه‌کاکترو، ژیرتر ئه‌ویت‌و، ئازاتریش. جا ئه‌وساکه، باش تێ‌ئه‌گه‌ی که: به‌ردانی ئه‌و دزده‌سه‌ک‌و دزه‌یش له گیانمان، هه‌ر ڕه‌حمه‌ته‌و؛ هه‌ر مایه‌ی ئازاتر بون‌و، سازتر بونمانه به‌ره‌و ژیانێکی به‌ڕاستی، نه‌وه‌ک ئه‌م سه‌رو پۆرتی جوڵانی به ناو ژیانه؛ وه هه‌ر وه‌سه کایه‌کلێ‌و له ترو که‌وتن‌و مانوبون‌و عاره‌قه ڕژانی مناڵان(وه‌لێکان هاوار بۆ داهاتوی مناڵێ، ته‌سلیمی ته‌وه‌زه‌لی‌وێت‌و؛ خۆ ئه‌ڕه‌تێنێ!). ئه‌وساکه ورده‌ورده، خۆ به‌ره‌و ڕزگاری ئه‌وێنی له‌م بێ که‌سی‌و وێڵیه‌ی دنیای«دوری»و؛ له قسه‌‌و حاڵی ئه‌و که‌سداره به‌خته‌وه‌رانه، تێ‌ئه‌گه‌ی که: جارجارێ، له کاتی«السّلام علیک…»دا خۆ له‌خزمه‌تی پێغه‌مّه‌را ئه‌بینی. ته‌نانه‌ت، وه‌ختی «ایّاک نعبد…»، خۆ ئه‌وینی له خزمه‌تی خوا‌دا: خواێیک که هه‌میشه له هه‌رچێ نزیکه، لێمان نزیکتره‌و؛ چه ئێمه له‌و دورین. وه باش حاڵی ئه‌وی که: تامی ته‌نیا تاوێکی هه‌رکام له‌و حچوره گه‌وره یا چکۆله، له تامی صه‌ت ساڵ«هه‌تۆڵ مه‌تۆڵ»و«نۆره که‌وچک» له‌یه‌ل ته‌واو زله‌زله‌گه‌لی دنیا، بۆ گه‌وجگه‌لی دنیا په‌رس، خۆشتره. ئه‌مّا شه‌مشه‌مه کوێره، له هه‌وای گیان گه‌شێنی پاش‌بارانه‌ی به‌ر به‌یانی به‌‌هاران ئه‌سڵه‌مێته‌وه‌‌و؛ بن مه‌غاره‌کۆنی تنوک‌و بۆدڕنی پێ خۆشتره. ئه‌و جا تێ ئه‌گه‌ی: سبه‌ینێ، له دنیای«نزیکی»: دنیای «خیرٌ و أبقی»دا، تامی «مع‌النّبیین …»و هه‌وای سه‌ر به‌رزی«إلی ربّها ناظرة» ئه‌بێ چۆن بێ. جا باوه‌کو، خوه‌می گه‌نه‌ژه‌ی پیری له تین که‌وتو، تازه ئه‌و ئازایه‌تی‌و بڕشته‌م لێ دوره، وه‌لێ خوا ئه‌زانێ: به دڵ دڵسۆزتانم‌و، حه‌ز ئه‌که‌م ئێوه، قه‌د بڕ بڕۆن‌و، به‌نه به‌رمناو، بگه‌ێنه ئه‌و کڵاوه‌‌ی انسانیّه‌ته.ئیتر، وتن له من‌و؛ خۆ خوه‌ش‌گه‌ره‌ک‌بون‌و ژیری‌و غیره‌ت له ئێوه‌‌و، قه‌وه‌تیش له خوا.
دوای ئه‌و مۆچیاریگه‌له، قسه‌ێیکی وردی بڕێک له خوه‌یشتان، تێرمه‌وه بیرت که: «دعوت»و«تزکیه» پێکه‌وه ناخونجێن. پاشانیچ، بیر به‌ره ته‌وزێحه‌که‌ی ئه‌م برایشته که: ئه‌شێ به قه‌و«لێ‌هات» کار، وه هه‌ر که‌سێ بسپێردرێ. جا له دوا گشت ئه‌وانه، تۆیش‌و باقی هاوڕێ‌کانیشت، دڵسۆزانه بۆ هه‌م خۆ، هه‌م خه‌ڵک، شورا ئاگادار که‌ن که: هه‌ر کام تا چ ڕادێیک له خزمه‌تی بێ گه‌رد‌و، لێ یێت‌و؛ ئه‌‌توانن وه‌بێ نگه‌رانی‌و، وه‌دڵته‌ختی، بچنه به‌ره‌وه. ئه‌نجا پاش ڕاوێژو، هاوده‌نی‌و، ته‌صمیمی شورا«ده‌س له ئێوه‌‌و؛ قه‌‌وه‌ت له خوا»؛ به تکاو لاڵه‌‌ی خالص‌بونی دڵ‌و ده‌رونه‌‌وه، بچنه مه‌یدانی عه‌مه‌ڵ‌و، هه‌میشه، له بیرتان بێ که: «سیری الله عملکم»و؛ «ده‌رونیش وه‌ک ده‌ر، له خوا دیاره‌و؛ » گ‌جارێ، به کوڵی دڵ، دوعا بکه‌ن: یا خوا هیچکاممان؛به خه‌جاڵه‌‌ت‌و خه‌فه‌تباری نه‌مرین. با ئه‌ویچه بێژم: به گیانی خۆت‌و هه‌مو خۆشه‌ویسانی‌که‌م، ئه‌گه‌ر هه‌ر له تۆسکاڵێ توشی پۆزبونه‌‌وه، هه‌تا ئه‌گاته هه‌زار که‌سنی‌تر وه‌ک: شکاندنی فڵانه موسوڵمانی نه‌یار، یا فیساره هاوڕێ، به حاڵ‌و نه‌حاڵ، تێکه‌ڵی نیه‌تت ببێ، نه‌ک هه‌ر ته‌نیا خۆت، به‌ڵکو ئه‌گه‌ر پڕ دنیاێیکیش خه‌ڵکت داچڵه‌کاندو، له سه‌ر ڕێی دین، کۆت کردنه‌‌وه، ئه‌وانیچ هه‌ر»ده‌هۆڵی هۆڵۆڵ«ئه‌ون؛ هه‌رچه‌نیش دنیا، ژێر‌و بان بکه‌ن. سرنجێکی درێژاو پانای تاریخ به‌ن‌و؛ له قسه‌که‌م باش حاڵی‌بن‌و… جا ژیرانه، دڵسۆزی بکه‌ن بۆ خۆتانیش‌و خه‌ڵکیش‌و؛ ئه‌نجا خوایش یارتان بێ.
ئاواته خوازی تاڵی‌و تانه‌کێشانی ئیمڕۆژو، سه‌ر به‌رزی سه‌وای هه‌موتان:
براتان ئه‌حمه‌د
سه‌رچاوه‌ی ئه‌م بابه‌ته : بلۆگی مجاهد كورد
No comments:
Post a Comment